Święcki Zbigniew pseud. Żbik (1921—2000), inżynier chemik, profesor Politechniki Wrocławskiej. Ur. 22 IV w Kielcach, był wnukiem Stanisława, właściciela drukarni, synem Włodzimierza, inżyniera górnika, i Wandy z Turkowskich.
Ś. uczył się w Gimnazjum Państw. im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Po przeniesieniu się rodziny na Śląsk kontynuował naukę w Gimnazjum Państw. im. Adama Mickiewicza w Katowicach, a następnie w tamtejszym Liceum Miejskim im. Mikołaja Kopernika, gdzie w r. 1939 zdał maturę typu matematyczno-przyrodniczego. Podczas okupacji niemieckiej mieszkał pod Warszawą i pracował jako konduktor Elektrycznych Kolei Dojazdowych. Był żołnierzem AK i pod pseud. Żbik walczył w powstaniu warszawskim 1944 r.; po jego upadku dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w Stalagu VII A w Moosburgu w Bawarii. Po uwolnieniu przez wojska amerykańskie wrócił w r. 1945 do kraju.
Ś. studiował od r. 1945 na Uniw. i Politechn. we Wrocławiu na Wydz. Hutniczym, a po jego likwidacji w r.n. na Wydz. Chemii Technicznej. Już podczas studiów pracował jako zastępca asystenta (1948—50) i młodszy asystent (1950—1) przy Katedrze Mineralogii i Petrografii u Kazimierza Maślankiewicza. W r. 1950 uzyskał dyplom magistra inżyniera chemika na podstawie eksperymentalnej pracy wykonanej pod kierunkiem Włodzimierza Trzebiatowskiego. Po usamodzielnieniu 1 X 1951 Politechn. Wrocł. i utworzeniu na jej Wydz. Chemicznym przez Zbigniewa Tokarskiego Katedry Ceramiki Ś. został w niej starszym asystentem, a od 1 II 1954 był adiunktem. W r. 1958 uzyskał stopień kandydata nauk (odpowiednik dr. nauk technicznych) i po przejściu t.r. Tokarskiego do AGH w Krakowie objął kierownictwo powstałego na bazie katedry Zakł. Ceramiki, usytuowanego w Katedrze Technologii Nieorganicznej, kierowanej przez Włodzimierza Bobrownickiego (od r. 1962 — Jerzego Schroedera). W l. 1959—60 odbył Ś. staż naukowy w Wielkiej Brytanii na uniw. w Sheffield. Dn. 26 VI 1963 habilitował się na macierzystym Wydz. Chemicznym na podstawie rozprawy Wpływ wewnętrznego rozdziału przy wytłaczaniu plastycznych mas ceramicznych na ich właściwości w stanie suchym („Chemia Stosowana” T. 6: 1962 z. 1) i uzyskał 13 VIII 1964 stopień docenta. Po reorganizacji uczelni (likwidacja katedr i utworzenie instytutów) kierował nadal Zakł. Ceramiki w utworzonym 31 VIII 1968 Inst. Technologii Nieorganicznej i Nawozów Mineralnych. Dn. 25 XI 1971 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. W l. 1969—73 pełnił funkcję kierownika studiów doktoranckich, a w l. 1973—5 był zastępcą dyrektora Instytutu ds. rozwoju kadry naukowej.
Ś. badał podstawy fizykochemiczne technologii ceramiki, problematykę reologii ceramicznej, zagadnienia związane ze zniszczeniem materiałów kruchych i wytwarzaniem kompozytów oraz zastosowanie mechaniki spękań do oceny właściwości materiałów kruchych. Jako jeden z pierwszych w Polsce zajmował się wytwarzaniem i zastosowaniem biomateriałów; w tym zakresie współpracował z Katedrą i Kliniką Chirurgii Wydz. Medycyny Weterynaryjnej Akad. Roln. we Wrocławiu oraz z katedrami i klinikami Chirurgii Ogólnej i Chirurgii SzczękowoTwarzowej wrocławskiej Akad. Med. Brał udział w pracach zespołu kierowanego przez Schroedera przy nietypowych próbach uzyskiwania wapna jako odpadu przemysłowego. Był autorem i współautorem szesnastu patentów (większość znalazła zastosowanie w przemyśle), m.in. na Sposób wytwarzania szkliwa ceramicznego białego, kryjącego (1963, nr 48024). Oprócz artykułów w czasopismach specjalistycznych opublikował rozdział Ceramika w pracy zbiorowej „Technologia chemiczna nieorganiczna” (W. 1965). Z Jerzym Ranachowskim i Tadeuszem Łasiem wydał podręcznik Ceramika w technice wysokich napięć (W. 1970), a z Edmundem Glibowskim skrypt Ceramika (Wr. 1975).
W r. 1976 przeszedł Ś. do Inst. Budownictwa, gdzie objął kierownictwo Zakł. Materiałoznawstwa i Ceramiki. Wydał wtedy skrypt Chemia i materiałoznawstwo budowlane (Wr. 1976, wyd. 2, Wr. 1978). Dn. 13 IX 1978 został mianowany profesorem zwycz. i t.r. otrzymał nagrodę ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki. W l. 1978—81 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu ds. kształcenia kadry naukowej. W r. 1981 wyjechał do Algierii, gdzie jako visiting professor prowadził do r. 1986 zajęcia na uniw. w Oranie. Po powrocie przeszedł 30 IX t.r. na emeryturę, ale pozostał czynny naukowo jako konsultant-doradca dyrektora Inst. Szkła i Ceramiki w Warszawie oraz członek Rady Naukowej tego Instytutu. W tym okresie opublikował książki, stanowiące syntezę jego wiedzy i badań, m.in. Bioceramika dla ortopedii (W. 1992), Zastosowanie emisji akustycznej w ortopedii (W. 1993) oraz Procesy niszczenia i wytrzymałości ceramiki, kości, betonu (W. 1996). Ogółem ogłosił samodzielnie i we współautorstwie ok. 100 prac. Był promotorem 23 przewodów doktorskich. Wchodził w skład Sekcji Materiałów Ceramicznych Komitetu Nauk o Materiałach PAN oraz Komisji Nauki o Materiałach Oddz. PAN we Wrocławiu; był członkiem rad naukowych także Inst. Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach oraz Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Ceramiki Elektrotechnicznej w Boguchwale. Należał do Wrocławskiego Tow. Naukowego, Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Materiałów Budowlanych oraz Stow. Elektryków Polskich. Został wyróżniony zespołowymi nagrodami: ministra edukacji narodowej (1995) i prezesa Rady Ministrów (1999, za wybitne osiągnięcia naukowo-techniczne). Z okazji 50-lecia pracy naukowej Ś-ego zorganizowano w r. 1997 na Politechn. Wrocł. konferencję naukowotechniczną „Materiały kompozytowe — właściwości, wytwarzanie, zastosowanie”. Ś. zmarł 6 XII 2000 we Wrocławiu, został pochowany 9 XII na cmentarzu przy ul. Smętnej na Sępolnie (pole 12 R80 nr 15). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W zawartym 14 VII 1951 małżeństwie z Jadwigą Barbarą Walków miał Ś. dwoje dzieci: Jacka (ur. 1954) i Małgorzatę (ur. 1959).
Fot. w Mater. Red. PSB; — Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1966, W.—P. 1967 s. 247; Współcz. uczeni pol., IV (fot.); — Księga XXV-lecia Politechniki Wrocławskiej 1945—1970, Wr. 1970 I 215—18, II 144—5 (częściowa bibliogr. prac); Księga jubileuszowa Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej 1945—2015, Oprac. M. Burak, Wr. 2015; Księga pamiątkowa zjazdu w 2010 roku absolwentów pierwszego rocznika Politechniki Wrocławskiej z okazji 65-lecia Politechniki Wrocławskiej i 100-lecia uczelni technicznych we Wrocławiu, Oprac. K. Banyś, Wr. 2010 s. 112; Materiały kompozytowe — właściwości, wytwarzanie, zastosowanie. I Konferencja naukowo-techniczna, „Prace Nauk. Inst. Budownictwa Politechn. Wrocł.” 1997 nr 69, S. Konferencje, nr 22 s. 5—6; Wrocławskie środowisko akademickie. Twórcy i ich uczniowie 1945—2005, Wr. 2007; — Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Gaz. Wyborcza” 2000 nr 286—287, „Pryzmat” 2000 nr 137 (G. Rosiek, B. Werner, fot.), „Rzeczpospolita” 2000 nr 286, „Szkło i Ceramika” 2001 nr 1 s. 42—3 (ciż, fot.).
Beata Zboromirska-Wnukiewicz